Πρῶτον, εἶναι ἡ κατ' οἰκονομίαν ἐγκατάλειψη. Αὐτό ἔγινε στό πάθος τοῦ Χριστοῦ, ὥστε μέ τήν νομιζόμενη ἐγκατάλειψη νά σωθοῦν οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν ἐγκαταλειφθῆ. Πρόκειται γιά τήν «δοκοῦσαν ἐγκατάλειψιν».
Δεύτερον, εἶναι ἡ πρός δοκιμήν ἐγκατάλειψη, ὅπως ἔγινε μέ τόν Ἰώβ, γιά νά ἀναδειχθῆ ὑπόδειγμα ἀνδρείας, καί τόν Ἰωσήφ, γιά νά ἀναδειχθῆ ὑπόδειγμα σωφροσύνης. Ὁ Θεός τόν δοκιμάζει λίγο μέ τό νά τοῦ στερήση τήν Χάρη Του.
Τρίτον, εἶναι ἡ πρός πατρική παίδευση ἐγκατάλειψη, ὅπως ἔγινε στόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὥστε νά ταπεινοφρονῆ καί νά φυλάττη τήν ὑπερβολή τῆς θείας Χάριτος καί τῶν ἀποκαλύψεων πού τοῦ δόθηκαν (Β΄ Κορ. ιβ΄, 7).
Τέταρτον, εἶναι ἡ πρός ἀποστροφήν ἐγκατάλειψη, ὅπως ἔγινε στούς Ἰουδαίους, ὥστε μέ τήν τιμωρία νά μαλακώσουν καί νά ἐπιστρέψουν πρός μετάνοια.
Ὅλοι αὐτοί οἱ τρόποι εἶναι σωτήριοι καί γεμάτοι ἀπό θεία ἀγαθότητα, γράφει ὁ ἅγιος Μάξιμος.
Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Θεός ἀγαπᾶ τόν ἄνθρωπο τόν ὁποῖον δημιούργησε, καί χρησιμοποιεῖ πολλούς τρόπος γιά νά τόν ἐπαναφέρη στόν δρόμο τῆς σωτηρίας, ὅταν παρεκτρέπεται. Ὅταν ἀσκούμαστε στήν ὑπομονή καί ἔχουμε πίστη στόν Χριστό, τότε μέ ὅλους τούς τρόπους μποροῦμε νά σωθοῦμε.
Ὡς Χριστιανοί κάνουμε ἀγώνα γιά νά ζήσουμε μέ τόν Χριστό. Δέν εἶναι εὔκολο νά ζῆ ὁ ἄνθρωπος πάντοτε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, νά ζῆ τήν τελειότητα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ὁ νοῦς του νά εἶναι προσκολλημένος σέ Αὐτόν. Ἔτσι διαπράττονται πολλά πνευματικά λάθη.