Εἶμαι ἀπό τούς πρώτους στήν Ἑλλάδα πού ἔκανα τό νέο ἐμβόλιο καί μέ τό κείμενό μου αὐτό ἤθελα νά ἐκφράσω μερικές σκέψεις μου πού μέ ὁδήγησαν σέ αὐτό.
1. Ἡ πανδημία ὡς πόλεμος
Περίπου ἕναν χρόνο μᾶς ταλαιπωρεῖ ὁ νέος κορωνοϊός (sars-cov2) πού προκαλεῖ τήν ἀσθένεια covid-19, καί δημιούργησε πολλά προβλήματα στήν Ἐκκλησία, τήν κοινωνία καί τήν οἰκογένεια. Οἱ οἰκονομικές, ψυχολογικές καί πρό παντός οἱ κοινωνικές συνέπειες εἶναι μεγάλες καί δέν μπορεῖ κανείς νά τίς μετρήση καί νά τίς προσπεράση.
Τήν πρώτη περίοδο τῆς πανδημίας πού ἤμουν ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας, μοῦ δόθηκε ἡ δυνατότητα νά δῶ ὅλο τό θέμα πού σχετίζεται μέ τόν νέο ἰό, τίς ἐπιπτώσεις πού ἔχει στόν ἄνθρωπο, τήν κοινωνία καί τήν Ἐκκλησία.
Ἤδη διάφοροι ἐπιστήμονες ἐρευνοῦν τό τί θά γίνη ὅταν θά περάση αὐτή ἡ ἀπειλή. Οἱ ἄνθρωποι θά ἀποκτήσουν συνήθειες διαφορετικές. Ὁ καθηγητής τοῦ Γέϊλ δρ. Νικόλας Χρηστάκης, πού εἶναι «εἰδικός κοινωνικός ἐπιδημιολόγος», παρατηρεῖ ὅτι καί στήν περίπτωση αὐτή θά συμβῆ ὅ,τι συμβαίνει σέ κάθε παρόμοια πανδημία. Δηλαδή, οἱ ἄνθρωποι κατά τήν πανδημία ἀπομονώνονται γιά νά προστατευθοῦν, καί ὅταν περάση ἡ ἀπειλή τῆς πανδημίας ἀποζητοῦν ἐλευθερίες. Ἔτσι, ὅταν περάση ἡ πανδημία, παρατηροῦνται «ἔκρηξη καταναλωτισμοῦ, σεξουαλική ἀπελευθέρωση, ἀπομάκρυνση ἀπό τήν θρησκεία» (iefimerida, 23-12-2020).
Ἡ κάθε πανδημία εἶναι ἕνας πόλεμος, ὁ ὁποῖος ἀντιμετωπίζεται μέ φάρμακα, ἐμβόλια, ἰατρική παρακολούθηση. Ὅλα πρέπει νά τεθοῦν στήν ὑπηρεσία τῆς προστασίας τῆς σωματικῆς ὑγείας, πού δέν εἶναι αὐτοσκοπός, ἀλλά μέσον γιά τήν ἀνάπτυξη τοῦ ἀνθρώπου, γιά τήν ἐκπλήρωση τῶν σκοπῶν του καί κυρίως τήν ἕνωσή του μέ τόν Θεό.
Σέ αὐτόν τόν πόλεμο ἕνα ὅπλο εἶναι τό ἐμβόλιο, ὅπως βέβαια γίνεται καί σέ ἄλλες ἀσθένειες. Μέ τό ἐμβόλιο ἐνισχύεται τό ἀνοσοποιητικό σύστημα τοῦ ὀργανισμοῦ μας, γιά νά ἀντιμετωπίση κάθε ξένο σῶμα –ἀντιγόνο– πού εἰσέρχεται στόν ὀργανισμό μας.
Στίς ἡμέρες μας γίνεται πολύς λόγος γιά τό νέο ἐμβόλιο καί γίνεται προετοιμασία γιά τόν ἐμβολιασμό τῶν ἀνθρώπων. Ἐπειδή ζοῦμε σέ ἕναν ἰδιότυπο ἀόρατο πόλεμο καί μάλιστα παγκόσμιο, πού γίνεται κυρίως στά Νοσοκομεῖα, ἀλλά καί στίς κοινωνίες καί τά σπίτια, δέν πρέπει νά μένουμε ἀπαθεῖς, οὔτε νά παραμένουμε στίς κερκίδες ὡς θεατές, ἀλλά νά συμμετέχουμε σέ αὐτόν τόν πόλεμο.
Σέ μιά συνέντευξη πού ἔδωσα πρόσφατα μία δημοσιογράφος (Βάλια Νικολάου) μέ ρώτησε: «Σεβασμιώτατε, θέλω νά σᾶς ρωτήσω εὐθέως. Θά κάνατε τό ἐμβόλιο κατά τοῦ κορονοϊοῦ;». Καί ἐγώ ἀπάντησα:
«Θά σᾶς ἀπαντήσω καί ἐγώ εὐθέως. Σέ ὅλα τά παιδιά μέχρι τήν ἡλικία τῶν δέκα ἐτῶν γίνονται ἐμβολιασμοί ὑποχρεωτικά γιά 13 νόσους καί προαιρετικά γιά ἄλλες 3 νόσους, δηλαδή συνολικά γίνονται 16 ἐμβόλια, καί πολλά ἀπό αὐτά εἶναι ἐπαναλαμβανόμενα. Ἐπίσης, στίς ἑπόμενες ἡλικίες γίνονται ἄλλα ἐμβόλια καί σέ αὐτά ὀφείλεται ἡ αὔξηση τοῦ προσδόκιμου ὁρίου ζωῆς.
Τά ἐμβόλια ἐνισχύουν τό ἀνοσιοποιητικό σύστημα τοῦ ὀργανισμοῦ γιά νά ἀντιμετωπίση τούς ἰούς.
Καί ἐγώ ἔχω κάνει ἐμβόλια, διότι διαφορετικά πιθανόν δέν θά ζοῦσα καί κάθε χρόνο κάνω τό ἐμβόλιο γιά τήν γρίπη. Θά κάνω ὅμως καί τό νέο ἐμβόλιο ὕστερα ἀπό τίς ἐγκρίσεις τῶν ἁρμοδίων Ὀργανισμῶν καί τήν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τίς ὑποδείξεις τῶν θεραπόντων ἰατρῶν μου.
