Αυτό σημαίνει ότι στην Εκκλησία, που είναι ένας ανοικτός χώρος, μπορούν να χωρέσουν όσοι αναζητούν την αλήθεια πέρα από κοινωνιολογικά σχήματα, τα οποία ούτως ή άλλως αλλοιώνονται με τον χρόνο και τις σκοπιμότητες των ανθρώπων. Για παράδειγμα, ένας συντηρητικός δεν σημαίνει ότι μπορεί να είναι οπωσδήποτε αληθινός Χριστιανός, έστω κι αν ζή στον χώρο της Εκκλησίας και ένας ριζοσπάστης και επαναστατικός δεν σημαίνει ότι είναι οπωσδήποτε άθεος και αντίθεος και να θεωρηθή ότι δεν μπορεί να χωρέση στον εκκλησιαστικό χώρο.

Άλλωστε, όλο το κήρυγμα της Εκκλησίας και όλη η θεολογία της είναι επαναστατικά εναντίον κάθε καταστημένου, κάθε υποκρισίας και συμβιβασμού, κάθε διαφθοράς θεολογικής, κοινωνικής, πολι­τικής. Όποιος περιορίζει την Εκκλησία σε κόμματα, παρατάξεις, ιδεολογίες και σκοπιμότητες, αλλοιώνει τον οικουμενικό χαρα­κτήρα της και την μεταμορφωτική αποστολή της. Στην Εκκλησία ζουν και φανεροί, αλλά και κρυφοί μαθητές, και ο Θεός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Υπάρχουν κατά Χριστόν σαλοί που είναι αληθινότεροι από τους κατά κόσμον λογικούς, και υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής και που αναζητούν τον Θεό της αγάπης, πράγμα που δεν κάνουν οι ηθικολόγοι υποκριτές, οι οποίοι συμβιβά­ζονται με όλες τις καταστάσεις.

3. Η Εκκλησία διαλέγεται με όλους τους ανθρώπους, δεν φοβάται τον διάλογο, γιατί διαθέτει μια ζωή που είναι υπέρβαση του θανάτου. Η διδασκαλία ότι η Εκκλησία είναι το Θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού δείχνει ότι, όπως το σώμα έτσι και αυτή δέχεται τους πάντες, διαλέγεται με όλους, αλλά τελικά παραμένουν σε αυτήν τα χρήσιμα στοιχεία και αποβάλλονται τα άχρηστα. Σε σχέση με τον κόσμο η Εκκλησία δεν είναι ούτε κοσμοθεωρία ούτε διακατέχεται από την κοσμοφοβία ούτε όμως οδηγείται στην εκκοσμίκευση. Όμως, οι Χριστιανοί είναι δυνατόν να μετατρέπουν τον Χριστιανισμό σε ιδεολογία και να διακρίνωνται από κοσμοφοβία και εκκοσμίκευση. Έτσι, ο διάλογος της Εκκλησίας, όπως απέδειξε η ιστορική διαδρομή της, είναι ο μόνιμος στόχος της και προκαλεί γονιμοποιήσεις και μεταμορ­φώσεις στους ανθρώπους.

Μέ τον μόνο που δεν κάνει διάλογο η Εκκλησία είναι ο διάβολος. Αυτός είναι σκοτεινό πνεύμα, ανατριχιαστικό όν, φορέας του κακού και δεν μπορεί να ωφεληθή από την ζωή της, γιατί δεν μπορεί να μετανοήση. Σήμερα, οι δαιμονικές δυνάμεις στον κοινωνικό χώρο εκφράζονται με δικτατορικές ιδέες, με φασιστικές νοοτροπίες, με επιδιώξεις καταδυνα­στεύσεως των λαών, με δυνάμεις βίας, πολέμων, καταληστεύσεως της ελευθε­ρίας των ανθρώπων. Μπορεί να εξακολουθή να λειτουργή η Εκκλησία και σε τυραν­νικά καθεστώτα, βιώνοντας την ελευθερία της ακόμη και στις κατακόμβες και σε περιόδους διωγμών, αλλά δεν μπορεί να υποστηρίζη τέτοια καθεστώτα και να συνεργασθή μαζί τους υπηρετώντας το σκληρό και απάνθρωπο στόχο τους.

4. Η συζήτηση για την σχέση μεταξύ Εκκλησίας και δεξιάς-αριστεράς έγινε στον Δυτικό κόσμο, γιατί εκεί υπήρχε μεγάλη ανάγκη. Όταν κάνω λόγο για ανάγκη δεν εννοώ ανάγκη της Εκκλησίας, αλλά ανάγκη της δυτικής θεολογίας, γιατί ο Χριστιανισμός στην Δύση ενεπλάκη στις επιδιώξεις και τα κίνητρα δεξιών παρατάξεων και ιδεολογιών. Να θυμίσω την ταύτιση προτεσταντικών ομάδων με τον καπιταλισμό, όπως τον ανέλυσε ο Max Wember, αλλά και την προσπάθεια να ανεξαρτητο­ποιηθούν οι Χριστιανοί από την καπιταλιστική νοοτροπία, οπότε και αναπτύχθηκε η λεγομένη «πολιτική θεολογία» και η «θεολογία της απελευθέρωσης», όπως παρατηρήθηκε στην Λατινική Αμερική. Να θυμίσω ακόμη την ανάπτυξη της «διαλεκτικής θεολογίας» στην Δύση, ή την «θεολογία της κρίσεως», κυρίως στον Γερμανικό προτεσταντισμό, επειδή μερικές προτεσταντικές ομάδες συμμά­χησαν με τις πολεμικές νοοτροπίες των Γερμανών ηγετών. Μερικοί προτεστάντες θεολόγοι στην Δύση αντιτάχθηκαν στην συμμαχία του δυτικού Χριστιανισμού, ο οποίος συναίνεσε με τον φασισμό και τον ναζισμό. Έτσι, εμφανίσθηκε η λεγομένη «νεορθοδοξία» ή «η θεολογία της κρίσεως», της οποίας κύριο σύνθημα ήταν «όχι συναίνεση με τον κόσμο», όπως αναλύει ο καθηγητής Μάριος Μπέγζος.

Έτσι, η σχέση ή ταύτιση του προτεσταντικού και του καθολικού-παπικού Χριστιανισμού με την νοοτροπία του κόσμου και τα πολιτικά δυτικά κόμματα συνιστά πτώση της Χριστιανικής πίστης. Αυτό σημαίνει ότι στην δύση γίνεται λόγος για Χριστιανο­δημοκρατικά κόμματα που αντιτίθενται στα σοσιαλιστικά, και γι' αυτό υπάρχει ανάγκη διαλόγου με την αριστερά για να απεμ­πλακή ο Χριστιανισμός από την νοοτροπία των δεξιών πολιτικών ιδεολογιών.